اکثر رولبرینگ‌ها از حلقه‌های یاتاقانی (حلقه‌های داخلی و خارجی) با راه‌های مسابقه، عناصر غلتشی (گلوله‌ها یا غلتک‌ها) و قفس تشکیل شده‌اند. قفس ها عناصر نورد را از فاصله دور جدا می کنند و آنها را در مسیرهای داخلی و خارجی ثابت می کنند. و اجازه دهید آزادانه بچرخد.
سطحی که عناصر نورد روی آن غلت می خورند "سطح راه آهن" نامیده می شود و بار وارد شده به بلبرینگ توسط این سطح تماس تحمل می شود. به طور معمول، حلقه داخلی بر روی محور یا شفت و حلقه بیرونی در محفظه نصب می شود. لازم به ذکر است که راهروی یاتاقان رانش معمولاً "واشر raceway" ، حلقه داخلی را "شفت raceway واشر" و حلقه بیرونی را "shell raceway washer" می نامند.
عناصر نورد به توپ و غلتک تقسیم می شوند. چهار نوع غلتک وجود دارد: استوانه ای، سوزنی شکل، مخروطی و کروی. توپ ها در "نقاط" با سطوح راهرو حلقه های داخلی و خارجی در تماس هندسی هستند، در حالی که سطح تماس کودک یک تماس "خطی" است و در تئوری، ساخت بلبرینگ غلتکی به عنصر نورد اجازه می دهد تا در طول مسیر بچرخد و در عین حال حول محور خود نیز بچرخد.
عملکرد قفس این است که عناصر نورد را در یک زمین یکنواخت نگه می دارد و از افتادن عناصر غلتشی هنگام دست زدن به بلبرینگ جلوگیری می کند. بلبرینگ مستقیماً به قفس بار وارد نمی کند. نوع قفس بسته به روش ساخت متفاوت است، از جمله قفس فشرده، قفس ماشینی، قفس یک تکه و غیره.
رولبرینگ ها به دو دسته بلبرینگ و رولبرینگ تقسیم می شوند. با توجه به پیکربندی حلقه های بلبرینگ خود، بلبرینگ ها به دو نوع تقسیم می شوند: نوع شیار عمیق و نوع تماس زاویه ای. یاتاقان های غلتکی بر اساس شکل غلتک ها به دو دسته استوانه ای، سوزنی، مخروطی و کروی تقسیم می شوند. رولبرینگ ها را می توان با توجه به بار اعمال شده به دو نوع شعاعی و محوری تقسیم کرد. یاتاقان شعاعی بار شعاعی را تحمل می کند و یاتاقان رانش بار محوری را تحمل می کند. سایر روش های طبقه بندی شامل تعداد ردیف عناصر نورد (تک، دوتایی یا چهار)، انواع قابل تفکیک و غیر قابل تفکیک و غیره است.
علاوه بر طبقه بندی های فوق، بلبرینگ هایی نیز برای کاربردهای خاص طراحی شده اند، مانند یاتاقان های غلتکی دقیق برای ماشین ابزار، یاتاقان ها برای محیط های خاص و یاتاقان های حرکتی خطی (بلبرینگ های خطی، یاتاقان های غلتکی خطی و رولبرینگ های تخت خطی).
